KEMANCI HASAN KANSU

KEMANCI HASAN KANSU

            1948 yılının da Saimbeyli’nin Çeralan Köyünde doğdu. Babası Mehmet, anası Fatma’dır. Yaşadığı köyde okul olmadığı için, öğrenciliğe geç başladı. 5.sınıfta öğrenci iken köyün güzellerinden Hacer adlı bir kıza sevdalandı. Hacer’in yaşı kendisinden küçüktü. Ancak serpilmiş ve alımlı bir kızdı. Yaşı küçük olmasına rağmen kızın babası köyden başka bir gence Hacer’i vermek istedi. Gözünü karasevda bürüyen Hasan, bu haberi duyar duymaz aynı gece Hacer’i kaçırdı. Ne yapacaklarını, nereye gideceklerini bilmeyen Hacer ile Hasan kısa sürede yakalandılar. “Küçük yaşta kızı alıkoymak suçundan” Hasan cezaevine, Hacer ise baba evine gönderildi. Mahkeme sonunda Hasan mahkûm oldu. 18 ay cezaevinde yattıktan sonra genel af çıktı. Aftan faydalanan Hasan cezaevinden çıkar çıkmaz doğru köyüne gitti. Köye giderken de yolda Hacer’i tekrar kaçırma hayalleri kuruyordu. Ne yazık ki köye gittiğinde Hacer’i kucağı çocuklu bir kadın olarak buldu. Hacer başkası ile evlenmişti. Bu durumu öğrenen Hasan sevdasını yüreğine taş edip köyünü terk etti. Yıllarca Hacer den uzak kaldı.

Hasan İstanbul’a Hacer Kıbrıs’a yerleşti. Uzun yıllar birbirlerini görmediler. Hasan bu arada üç defa evlilik yaptı. Ancak Hacer’i bir türlü unutamadı. Onun için de evlilikleri uzun sürmedi. Zaman zaman kendini alkole verdi. Yüreğindeki ateşi yine de söndüremedi. Son evliliğini Hacer denen bir kızla yaptı. Şimdi mutlu bir evliliğinin olduğunu, pırıl pırıl üç çocuğu ile birlikte huzurlu bir hayat yaşadığını söylüyor.

Yazları Saimbeyli’de kışları ise Kozanda ikamet eden Hasan Kansu’ya hayatındaki en ilginç olayın ne olduğunu sordum. Hafif mahcup bir eda ile gözlerini gözlerimden kaçırarak gülümsedi.

“Anlatsam mı ki acaba hocam?” dedi.

“Sen bilirsin. Anlatırsan yazarım. Yazma dersen yazmam. Karar senin” dedim. Farkında olmadan derin bir iç çekti. Sonra bir sigara yaktı. “Artık anam-bacım olsun” diye söze başladı.

“Hocam, bir yıl önceydi. Kıbrıs’a gitmiştim. ART televizyonu beni bir programa davet etti. Program canlı olarak devam ediyordu. Seyirciler de canlı olarak telefonlarla programa katılıyorlar, isteklerde bulunuyorlardı. Bir telefon geldi. Telefon eden Hacer’in kızıydı. Şaşırdım. Benden annesine söylediğim türküyü söylememi istedi.”

“Nasıl istedi diye sordum.”

“Hasan abi, anneme olan sevdanı anlattığın türküyü söylemeni istiyorum” dedi.

“Peki, sen ne yaptın” dedim.

“Koydum kemanı kulağıma, başladım söylemeye. Bu sevda benim yüreğimdeydi. Artık Türkiye değil, dünya duydu ”dedi.

“Peki, yazabilir miyim?” dedim.

“Bari kitaba da geçsin. Yaz be hocam. “dedi.

Sevda buydu işte. Mecnunda, Keremde, Karacoğlanda gördüğümüz sevda buydu. Hiçbir karşılık beklemeden ve kırk bir yıldır yürekte muhafaza edilen sevda buydu işte. Biz Âşık Hasan’ın sevdasına saygı duyuyoruz. Biliyoruz ki; sevda yüreklerde küllenmeyen köz gibidir. Bu köz bazen yakar, bazen ısıtır, bazen da ışıtır. Hep Hacer’den ilham alır. Ancak Hacer’i görse tanımaz. Hacer bir ilham kaynağı olmaktan ileri gitmez. Bu Mecnun’da da böyle olmuştur, Hasan da da..

Bakalım Kemancı Hasan Kansu Hacer’ine ne söylemiş:

HACER

Gelin arkadaşlar övek

Güzel Hacer’i Hacer’i

Vallahi göresim geldi

Canım Hacer’i  Hacer’i

Salanlı salanlı gelir

Cahilim aklımı alır

Yalan dünya benim olur

Görsem Hacer’i Hacer’i

Ak eline kına yaksam

Oturup yüzüne baksam

Çiçek diye başa taksam

Gülüm Hacer’i  Hacer’i

Söylen Hacer bize gelsin

Viran bağım mamur olsun

Malım mülküm sizin olsun

Verin Hacer’i Hacer’i

Hacer çıkmış seyran eder

Aşkı beni deli eder

Ölsem gözüm açık gider

Görsem Hacer’i  Hacer’i

Salına salına gelse

Güzel Hacer benim olsa

İngiliz ile Fransa

Değmez Hacer’i Hacer’i

Aman Hacer Köylü kızı

Harap etti aşkı bizi

Amerika İngiliz’i

Avrupayı değer Hacer

Sevinir Hacer’i gören

Cahil gönlüm oldu viran

Arabistan, Irak, İran

Değmez Hacer’i Hacer’i

Hacer yenir, hem içilir

Nerde olsa o seçilir

Kör olan gözüm açılır

Görsem Hacer’i Hacer’i

Hacer söylenir dillerde

Ahu zarım ince belde

Garip hasan gurbet elde

Özler Hacer’i Hacer’i

15.03.1964

HACER’E İNTİZAR

Gadir Mevlam kırsın iki kolunu

Annen baban sormasınlar halini

Elbisen emsin kızıl kanını

Ben çıkana ölsün erin Hacer’im

Ben çıkana kadar yaşa yaşını

Şu zalim zindan da düşün eşini

Yemin ettim bozacağım başını

Bu gün olmaz ise yarın Hacer’im

Düşün namusunu ortaya serdin

Beni öldürmekmiş şu senin derdin

Çakal avın yermi alıcı kurdun

Sonun nasıl olur görün Hacer’im

Dilerim Mevla’dan gülmesin yüzün

Yılancıklar olsun o iki dizin

Erme muradına kör olsun gözün

Ateş olsun senin yerin Hacer’im

Kör olsun gözlerin görme önünü

Mevla’m ıstırapla alsın canını

Elbisen emsinde senin kanını

Dizin dizin yerde sürün Hacer’im

Beni mağdur ettin sende olasın

Hasta olup yataklarda kalasın

Dilerim Mevla’dan bugün ölesin

Toprakta çürüsün tenin Hacer’im

Çürüttün zindanda zalimin kızı

İnsafın yok imiş öldürdün bizi

İnkar mı ediyon verdiğin sözü

Yok imiş namusun arın Hacer’im

Garip Hasan der yıktın tahtımı

Mevla’m açtırmadı benim bahtımı

Koymam sende zalim kızı ahtı mı?

Artıyor hapiste zarım Hacer’im

05.05.1965